Hoe werkt telepathisch communiceren?
Telepathische communicatie is het op afstand elkaar kunnen voelen. Het is het leggen van een verbinding met de ziel van alle wezens. Het is een aandachtig, maar tegelijkertijd gedachtenloos begrijpen – weten wat de ander denkt, ervaren wat de ander voelt of ondergaat – zo direct dat het lijkt of de een de ander wordt.
Het is het overbrengen van gedachten, beelden, gevoelens en ideeën tussen individuen van verschillende soorten. Intuïtie speelt een belangrijke factor binnen telepathische communicatie.
Aan de hand van afspiegelingen van de 5 zintuigen wordt informatie doorgegeven.
– Gevoel: dit betekent dat je de emotionele en/of fysieke toestand van de ander kan waarnemen – je kan bijvoorbeeld iemands stemming aanvoelen of vaststellen dat iemand zich niet lekker voelt.
– Gehoor: dit betekent het overbrengen en uitwisselen van woorden via gedachten, helderhorendheid – je krijgt een soort energie binnen die je zelf vertaald naar woorden
– Zicht: dit betekent het uitwisselen van beelden die voor je geestesoog verschijnen – je krijgt een soort energie binnen die je zelf vertaald naar beelden.
– Reuk: dit betekent het bewust worden van de geur van iets – het zijn energieën die je opvangt die in een duidelijke geur worden omgezet van iets dat de ander ziet.
– Smaak: dit betekent het bewust worden van de smaak van iets – de energie wordt op de tong omgezet in een smaak die voor de mens te begrijpen valt.
Je legt dus eigenlijk contact met het dier in een andere dimensie en in deze dimensie wissel je informatie met elkaar uit. Om mijzelf voor deze andere dimensie open te stellen, maak ik met behulp van meditatie eerst mijn hoofd vrij van alles wat als een storende factor kan werken. Ik concentreer mij en kijk naar een foto van het dier. Dan zoek ik met mijn energie de energie van het dier op, ik zoek als het ware dezelfde frequentie op en stel mij netjes aan hem/haar voor. Binnen enkele seconden komt het contact tot stand.
Sommige dieren komen letterlijk in hun enthousiasme op je afstormen, met of zonder speeltje en raak je bedolven onder honderden likjes. Andere dieren blijven nog even op afstand en willen eerst de kat uit de boom kijken; ik geef ze dan alle ruimte die ze nodig hebben. Als het dier wat schuchter blijft, vraag ik hem/haar soms mee te gaan voor een wandeling naar een mooie plek in het bos en maken we ondertussen een rustig praatje. Dit wil vaak wel helpen om het ijs te breken.
Ik vertel het dier dat hun baasje mij heeft gevraagd contact met hem/haar te zoeken omdat hun baasje een aantal vragen heeft. De antwoorden ontvang ik in de vorm van woorden, beelden of symbolen. Doordat intuïtieve communicatie een universele taal is, is een vertaling niet nodig. Alle informatie komt binnen op een manier die voor mij en het dier begrijpelijk is. Wanneer een dier pijn heeft, kan hij/zij dat mij ook laten voelen. Soms krijg ik zelfs bepaalde luchtjes door of smaken en voel ik emoties als blijdschap, verdriet, angst enzovoorts.
Ik heb wel eens een gesprek gehad met een paard die het leuk vond om haar baasje aan het lachen te maken met name wanneer ze zag dat haar baasje het moeilijk had. Dan maakte ze rare bokkensprongen, rende ze door de buitenbak of ging liggen rollenbollen op haar rug. Ik kon onmogelijk mijn lach inhouden. Zij vertelde mij ook dat ze graag mee uit wandelen ging aan het halster en het heerlijk vond om samen met haar baasje te picknicken. Zij liet mij het verse gras proeven waar zij zo van genoot en ik kon de lucht opsnuiven die zij zo heerlijk vond.
Bij onduidelijke lichamelijke klachten kan ik vragen waar het dier pijn heeft en wat er volgens hem/haar aan gedaan moet worden. Door mijn ervaring als dierenartsassistente, kan ik lichamelijke ongemakken gewaarworden nog voordat het baasje deze heeft opgemerkt, soms zelfs nog voordat deze zich bij het dier zelf geuit hebben.
Zo had ik bij een manegepaard ontdekt dat hij pijn in zijn rug had. De eigenaar was fysiek nog niets opgevallen. Het paard was wel moeilijk op te zadelen en lastig te berijden, kon soms verschrikkelijk agressief worden en viel hij om niets kinderen aan (vandaar haar verzoek om hulp). In eerste instantie had de eigenaar niets met mijn informatie gedaan totdat het paard werkelijk pijn ging vertonen. Uiteindelijk heeft het paard een aangepast zadel gekregen en werd hij alleen nog door ervaren ruiters bereden. Met het paard gaat het nu gelukkig een stuk beter.
Mijn ervaring is dat telepathische communicatie tweezijdig werkt; ik zoek contact met een dier, maar visa versa komt ook voor – een dier zoekt contact met mij om hem/haar te helpen. Helaas is niet altijd te achterhalen wie het dier zelf is of wie de eigenaar van het dier is.
Zo was er een paard waar ik al eens eerder contact mee had gehad. Hij zag het niet meer zitten op de manege waar hij nu stond. Hij voelde zich verschrikkelijk opgelaten en zag geen uitweg meer – hij was echt diep ongelukkig. Ik zag hem verdrietig en wanhopig staan, met zijn hoofd naar beneden en vroeg hem wat er aan de hand was. Hij vertelde mij dat hij vroeger altijd een eigen box had gehad, waar hij zich vrijuit kon bewegen. Nu stond hij tussen andere paarden in een stand, enkel afgescheiden door een houten balk. Hij voelde zich opgesloten en kon op geen enkele manier zijn rust vinden. Ik voelde zijn rusteloosheid en zijn agressie naar de andere paarden.
Ik vroeg wat ik voor hem kon doen, zodat hij zich wat beter zou gaan voelen. Hij wilde graag aan de buitenkant van de rij paarden staan, zodat hij zich niet ingesloten voelde. Daarnaast wilde hij tijdens het rijden zijn energie kwijt en dat ging niet lukken als er kinderen op hem reden. Ik heb contact opgenomen met iemand van de manege die veel om het paard gaf en haar verteld wat het paard tegen mij had gezegd. Ze heeft gelijk enkele maatregelen getroffen; het paard werd aan het einde van de rij gezet en er mochten geen kinderen meer op hem rijden. Ook mocht hij vaker mee met de buitenritten en werd hij alleen nog maar bereden door iemand die goed met zijn temperament kon omgaan. Het was een trots paard voordat hij op deze manege kwam, maar zijn trots werd hem afgepakt toen hij midden tussen de andere paarden werd gezet. Na alle verbeteringen heeft hij zijn trots weer enigszins terug. Later heb ik vernomen dat het een stuk beter ging met het paard – ik zag ‘m weer met opgeheven hoofd in de buitenbak staan.
Contact zoeken met een overleden dier gebeurt op dezelfde wijze. Het dier ziet er nog net zo uit als toen het nog in leven was en geeft de beelden en woorden als voorheen door. Wel kunnen de beelden die ik ontvang een grotere symbolische waarde hebben, waardoor een juiste interpretatie lastiger wordt.
Wanneer een eigenaar van een vermist dier graag wil weten of hun dier nog leeft of is overleden, vraag ik het dier dit aan mij te laten zien. Denkbeeldig houd ik in elke hand een kaarsje vast, waarvan slechts één brandt. Als het dier nog in leven is, stuurt hij/zij het beeld van het brandende kaarsje aan mij terug.
Het wordt een stuk lastiger wanneer een dier nog niet weet dat het is overleden. Soms zijn dieren zo plotseling overleden, dat ze zich nog niet bewust zijn dat ze een geest zijn geworden. Dit zie je vaak na een fatale aanrijding.
Overleden dieren tonen mij beelden waar ze zich nu bevinden. Zo laat Chenoah, mijn overleden kat, mij zien dat zij in een prachtige groene weide zit waar ze samen met de mooiste vlinders en vogels speelt. Iets wat ze in haar dagelijks leven ook graag deed. Ze ziet er schitterend en tevreden uit. Ik vind het heel fijn dat ik haar, na haar overlijden, nog steeds spreek en zie.
Wat ik graag wil benadrukken is dat communiceren met dieren een aanvullende waarde heeft. Het schept niet alleen duidelijkheid, maar kan ook prima als hulpmiddel dienen om eventuele lichamelijke of geestelijke problemen op te sporen. Het vervangt in geen geval een behandeling door een arts of therapeut.
